Można, ale to trzeba mieć dużo szczęścia 🙂 Nie zapominaj, że po zgłoszeniu Kana musisz dobrać dodatkowy kamień z martwego muru. Gdyby się tego nie zrobiło, nie ma wtedy w ręce wystarczającej liczby kamieni, by złożyć 4 układy i parę. Gdy nie dobierzesz kamienia, a gra pójdzie dalej, masz wtedy tzw. martwą rękę (nie możesz nic zameldować, nie możesz zgłosić wygranej). Jeśli masz Kana, a gubisz się w liczeniu kamieni, to po prostu policz go jako 3 kamienie. Masz mieć w ręku 13 kamieni, a 14 kiedy dobierasz. W Riichi jest chyba trudniej zapomnieć dobrać kamień, bo oprócz tego odkrywa się dodatkową Dorę.
Poza tym, mieć w ręku same Kany, to reszta powoli się pakuje do domu :> Jeśli masz same Kany, to i tak je widać, obojętnie czy są odkryte czy ukryte. I oznacza to, że czekasz tylko na kamień do pary.

Yakuman akurat to trochę dziwny przykład – bardzo wysoko punktowany.
W riichi przy liczeniu punktów najpierw zlicza się Han – fan. Każde Yaku (wartościowy układ, który trzeba złożyć, by móc zgłosić wygraną) zawiera już w sobie przynajmniej 1 Han. Po określeniu liczby ugranych Han, liczy się tzw. fu (małe punkty) – czyli punkty za poszczególne grupy: pony, kany, pary, czekania i w końcu owe np. 20 punktów za wygraną). Potem wynik odczytuje się z tabeli (wspólne pole małych punktów i Han).
W przypadku wysokich wygranych (od 5 Han w górę) popada się w limity (bo gdyby zliczać małe punkty i poszczególne Hany wygrane były by ogromne). Dlatego określa się pewien pułap punktów i tego, co jest ponad ten pułap, nie bierze się pod uwagę. Wtedy też nie liczy się małych punktów. Należne punkty mamy podane w tabeli, którą podlinkował marmez.
A Yakuman, Haneman, czy Sanbaiman – to można powiedzieć, są nazwy poszczególnych „progów” limitów.

Życzymy powodzenia 🙂 Kojarzenie Yaku warto zacząć od tych mniej wartościowych. No i kilka razy przeczytać sobie te kombinacje – nie są takie trudne, wbrew pozorom. Reszta wychodzi w praniu. Z czasem człowiek zaczyna zauważać pewne prawidłowości.

Gratuluję 🙂 Yaku nie są takie trudne do zapamiętania, a punkty aż tak skomplikowane do liczenia 🙂 ale najlepiej uczyć się ich (mimo wszystko) podczas gry. Dla mnie z początku mahjong w odmianie japońskiej wydawał się bardzo skomplikowany, ale po czasie „kaleczenia” gry i nie zawracaniu sobie głowy np. nazewnictwem nastąpił okres oświecenia i zrozumienia :> Teraz, jak już wiem, o co chodzi, to zaczynam się trochę bawić w używanie konkretnych nazw i stosowanie dodatkowych zasad.

Nie napisałem, że jest łatwo 😉 ale że nie są aż tak trudne. Teraz przynajmniej widzę pewne zależności i prawidłowości. Mimo czytania opisów, czasem ciężko je było zauważyć podczas partyjki. (ale polecam czytanie sobie listy yaku i wyobrażanie sobie kombinacji lub układanie ich sobie z kamieni). Przecież sam wiesz, jak gubiliśmy się w układach czy liczeniu punktów… ale jak się gra, to wychodzą wątpliwości – a najlepiej to przetrawić w czasie gry. Ile ja potrzebowałem „hanczanów”, żeby coś załapać? 3-4? ale żeby załapać tylko trochę… reszta przychodziła z następnych grach :>

Dokładnie. W japońskich zasadach bardziej by to wszystko było opisane jako minus 1han za otwarcie ręki 😉 Mieliśmy poprawić tę tabelkę właśnie na taką „konfigurację”, ale czasu zabrakło 🙂